Vrolijke man

Ervaren crematorium-medewerkers zijn niet zo gauw van slag, maar nu wordt er toch links en rechts meewarig een hoofd geschud: “zo’n vrolijke man.”

De man in kwestie had ik jaren daarvoor leren kennen. Hij had contact met me opgenomen om zijn uitvaart voor te bereiden. Dat gebeurt in mijn beroep wel vaker. Mensen op leeftijd die hun ideeën vast willen leggen, soms ernstig zieke mensen, maar ook kerngezonde mensen die gewoonweg al hun zaken netjes op orde willen hebben en voor hun eigen afscheid geen uitzondering maken.

Deze man leek in de laatste categorie te vallen hij was nog jong en vertelde enthousiast over zijn wensen voor de uitvaart. Hij had specifieke ideeën over de opbaring, bloemen, muziek, de kleding die hij zou dragen, kleuren op elkaar afgestemd. Hij had er duidelijk al langere tijd op zitten broeden en leek blij en trots om er met mij over te kunnen praten.

Toch bleek al snel dat de reden van deze regeling helemaal niet zo onschuldig was. Hij vertelde dat hij  borderline patiënt was en het leven voor hem vaak ondraaglijk moeilijk was. Hij had een aantal zelfmoordpogingen gedaan maar wilde het zijn vrouw niet aandoen hem nogmaals te vinden. Al jaren probeerde hij euthanasie te krijgen.

In de weken na dit gesprek werd ik regelmatig door hem gebeld. Hij gaf kleine aanpassingen door, vertelde over de ‘vorderingen’, de gesprekken met artsen. Na ongeveer een jaar nam hij weer verheugd contact met me op: de euthanasie was erdoor, de datum vastgesteld.

En nu was het dan zover. Vanmorgen heeft hij zijn bloemstukken zelf gemaakt en naar het crematorium gebracht. Hij gaf de crematoriummedewerker een hand met de opmerking: “Goedemiddag, ik ben de overledene. Ik kom straks horizontaal weer binnen!”.

Later op de dag hebben zijn vrouw en ik hem verzorgd en in een bijzondere wade gewikkeld. We konden hem zo tussen zijn bloemen leggen. Het kleurde prachtig bij elkaar. Ook de dienst is indrukwekkend, maar de medewerkers zijn uit hun doen. “Zo’n vrolijke man.”