“Lachen en huilen liggen dicht bij elkaar”

Eind september overleed mijn man en kwam er een einde aan jarenlang alzheimerverdriet. Voor hem en voor ons als familie. We hadden al een en ander besproken, o.a. dat we kozen voor een crematie in kleine kring. Ik belde om zes uur ’s morgens Marinka die me geruststellend zei dat alles goed geregeld zou worden. Niet door haarzelf, zij kon niet, maar door Marije. En wat heeft zij inderdaad voor een mooi afscheid gezorgd. Vanaf de uitgeleiding uit het Socrateshuis tot aan het laatste kopje koffie in het Paviljoen. Iedereen kreeg de ruimte en iedereen, van jong tot (een tikkeltje) oud, heeft een steentje bijgedragen. Opa lag in de prachtig versierde kist en en de poppetjes en linten voor de kinderen deden (en doen) hun werk. Kleindochter Jasmijn zat bij opa naast Joost in de rouwauto en was zeer gecharmeerd van hem. Marije liep voorop en dat vind ik nog altijd heel plechtig en respectvol. En verder hebben we alles wat we zelf konden doen, ook zelf mogen doen. Uiteraard met de nodige (vriendelijke) aanwijzingen. En lachen mocht gewoon ook…

En ja, er was zeker verdriet (al jarenlang) maar nu overheerste even de opgeluchte berusting.

Hartelijk bedankt  Marije (ook namens de familie) voor de knopen die je doorhakte, de hulp af en toe om een drempeltje te nemen, alle foto’s die je maakte, kortom: voor je liefdevolle en deskundige begeleiding.

Toen ik de volgende dag in het Socrateshuis kwam vond ik op het hoofdkussen in Tjeus lege bed  een blauw, hartvormig steentje met een prachtige tekst. Achtergelaten door Angela, nadat Tjeu door haar met zorg klaargemaakt was voor zijn laatste reis. Bedankt voor dit warme gebaar, deed me erg goed. Het hartje ligt nu bij zijn foto.

Theodora