Ontspannen

Als je zoals wij eigen baas bent, kan je in principe je eigen werktijden hanteren. Dat klinkt aantrekkelijk en dat is het ook wel, maar in de praktijk betekent het vaak genoeg dat je juist vrije tijd moet plannen. Er is namelijk altijd genoeg te doen en voor je het weet ben je dag en nacht aan het werk.

Als het even wat minder druk is kijk ik soms of Roos te porren is voor een moeder-dochter-dingetje. Ze is veertien dus als ik tegenwoordig enthousiast vraag of ze een eindje wil fietsen krijg ik De Blik. Deze gezichtsuitdrukking is zoiets als rollen met de ogen maar dan in een verontwaardigde still. Ze bedoelt dan: “Mam, serieus, fietsen?” maar ze zegt niks. Ik moet er nog een beetje aan wennen. Ze was altijd zo aanhankelijk en schattig.

Dus ik probeer iets anders. “Zullen we een maskertje doen? Een wellnessavondje thuis?” Daar heeft ze wel zin in. Bij de drogist gooi ik van verschillende maskers twee stuks in het mandje: zeealgen, klei, goud, bubbelgum… “Mam, je overdrijft weer.” Steeds vaker word ik gecorrigeerd door mijn dochter, die mij probeert in te dammen. Ik antwoord luchtig dat het fijn is om vrij in je hoofd te zijn. Heerlijk grenzeloos te zijn, zonder je te bekommeren om wat anderen van je zullen denken.

Thuis gaan we aan de slag: houtkachel aan, voetenbadje, oncharmante doch makkelijk zittende outfit, warme chocolademelk, lekker muziekje, en dan samen voor de spiegel smeren. We kiezen allebei een pikzwart peel-off masker. Daar verheugen we ons op, dat langzaam afpellen van de film die op de huid geplakt zit en dan maar hopen op de beloofde  ‘grondige reiniging’.

Roos schiet in de lach. Haar masker zit keurig netjes in rechte lijnen, net als bij het model op de foto, zonder ergens haren of wenkbrauwen te raken. Het mijne zit nogal uit de losse pols geschilderd. Hier en daar is de haargrens jammerlijk overschreden.

En daar zitten we dan: voetjes in het water, we grappen over ‘zen’ en een weldadige rust komt over ons. En dan gaat mijn telefoon die zoals altijd op maximaal volume staat. We vliegen allebei de lucht in van schrik. Met natte voeten ren ik naar mijn opschrijfboekje, gris ergens een pen vandaan, laat mijn telefoon bijna vallen, maar kan uiteindelijk toch aannemen: “Met Marinka de Haan Uitvaartzorg”

“Ja hoi, met mij…” Oef, vals alarm: geen melding van overlijden. Even later zitten we weer in alle rust naast elkaar als de bel door het huis dendert. Oh nee, een klant? Leverancier? Het kan altijd belangrijk zijn. We roepen Joost, maar die is er niet. Ik probeer Roos naar beneden te sturen, om tijd te rekken en zelf niet voor gek te staan. Ik krijg De Blik.

Ik vlieg naar de badkamer om het masker er af te halen. Dat lukt maar gedeeltelijk vanwege de ingesmeerde haargrens. Pijn doet het wel. Naar beneden, deur open en: daar staat een bloemstuk. De bloemist kent ons al langer dan vandaag en rijdt net weg.

Even later staan we naast elkaar dan toch nog heel ontspannen de resterende velletjes te trekken. Klaar voor een nieuwe melding.