Schep

David komt behoedzaam uit huis om de rouwauto goed te bekijken. Vandaag gaan we zijn moeder begraven en David is met zijn acht jaar goed voorbereid. Hij heeft haar van dichtbij goed bestudeerd, zoals de meeste kinderen dat doen. Ze ligt thuis in een mand, bloemetjes op de rand. Ze heeft vrolijke kleren aan, want ze had er rekening mee gehouden dat ze in de lente zou overlijden. Ondanks dat ze het voorjaar niet gehaald heeft, is haar kledingkeuze niet meer veranderd.

De begrafenis zal op de uitgestrekte natuurbegraafplaats Heidepol plaatsvinden. Het mag allemaal niet te formeel hebben we afgesproken. En dat komt David goed uit. Aandachtig onderzoekt hij de indrukwekkende slee van binnen en van buiten. Als we even later vertrekken zie ik hem naar de auto lopen met een schep stevig in zijn handen: hij gaat zijn moeder begraven dat is wel duidelijk.

Het afscheid is prachtig. We zitten binnen maar de grote deuren staan open. We kijken uit op het prachtige natuurgebied. Een enkele vogel scheert over de weide. Binnen worden mooie woorden gesproken en er wordt live gezongen. Iedereen heeft één bijzondere bloem meegenomen en samen maken we een enorm bloemstuk. Kaarsjes branden, de sfeer is sereen.

Dan is het tijd om naar het graf te vertrekken en de mand met Davids moeder wordt op een loopkoets geplaatst. Daarachter vormt zich een lange slinger mensen. Iedereen heeft wat te eten of te drinken meegenomen want we zullen zo volgens afspraak gaan picknicken. David loopt met zijn schepje ver voor de koets uit.

Nadat we haar met touwen hebben laten dalen werpt iedereen een bloem in graf en dan kan David aan de slag.

Geliefden, familie, vrienden, en buren vormen groepjes en overal wordt het eten gedeeld. Er worden herinneringen opgehaald en we toosten op het leven.

David speelt inmiddels tikkertje. Zijn schep staat verlaten tegen een boom.